ناله ی دل ، حسینم وا حسینایم ترانه

زنم یک سو تمام خارها ، کز باغ گلم گیرم نشانه

الا ای سنگ ها ، با من بنالید

که از آهم کشند آتش زبانه

که غیر از من نماز آورده بر جا

به جسم یار ، زیر تازیانه

هَزارانم همه خفتند در خاک

هِزاران کوه ، غم دارم به شانه

دریغا ! پنجه ی قاتل گره خورد

بر آن مویی که زهرا کرده شانه :(  

مران ای ساربان ، محمل که شویم

گل خود را به اشک دانه دانه