در من هزار حرف نگفته
هزار درد نهفته
 هزاران هزار دریا هر لحظه در تپیدن و طغیانند
در من هزار آهوی تشنه
در خشکسال دشت پریشانند
در من پرندگان مهاجر
ترانه های سفر را
 در باغ های سوخته می خوانند
با من که در بهار خزانم قصه های فراوانی ست
با من که زخم های فراوانی
بر گرده ام به طعنه دهان باز کرده اند
هر قصه یک ترانه
هر ترانه خاطره ای دیگر
هر عشق یک ترانه ی بیدار است
در خامشی حضورم ، حرف مرا بفهم
یا برای عشق ، زبانی تازه پیدا کن
تا درد مشترک
زبان مشترکمان باشد
حرف مرا بفهم و مرابشنو
این من نه ،‌ آن من دیگر
آنکس که پنجره ی چشم های من او را
 کهنه ترین قاب است
از پشت پنجره ی زندان
حرف مرا بفهم
که فریاد تمامی زندانیان
در تمامی اعصار است
در گیر و دار قتل عام کبوترها
در سوگ شاخه های تکه تکه ی زیتون
وقتی که از دل جوان ترین جوانه های عاشق باغ ماه
بر مسلخ همیشگی انسان
در لحظه ی شکفتن فریاد
باران سرخی از ستاره سرازیر است
آن سان که هر ستاره دلیل شرمساری خورشید های بسیاری
از برآمدنشان است
تو گریه می کنی
از عمق آشنای جنگل چشمانت
از عمق جنگلی که در آن پاییز ، در غروب به بغض نشسته
باران بی دریغ اشک تو می بارد
تا عطر خیس جنگل پاییز
در من هوای گریه برانگیزد
آنگاه از چشم ذهن من
شعری بسان گریه فرو ریزد
من شعر می نویسم
 تو با ترانه های عاشق من ، عاشق
تو با ترانه های تشنه ی من دریا
بر پنج خط ساز سفر ،‌ زخمه می شوی
تو گریه می کنی
تو لحظه های شعر مرا ،‌ در خویش تجربه کرده
یعنی مرا در بدترین و بهترین دقایق بودن تکرار می کنی
یا با ترانه های من بر لب
به رویا رویی جلادان به مسلخ خویش می شتابی
یعنی که با منی
دیروز
امروز
تا هنوز و همیشه
ایا زبان مشترک این نیست ؟
آن زبان تازه که می گفتم ؟
ایا زبان مشترک این نیست ؟

ما بدهکاریم
 به کسانی که صمیمانه ز ما پرسیدند
 معذرت می خواهم چندم مرداد است ؟
 و نگفتیم
 چونکه مرداد
 گور عشق گل خونرنگ دل ما بوده است

« مرحوم حسین پناهی »
 

سایه ها زیر درختان در غروب سبز می گریند
شاخه ها چشم انتظار سرگذشت ابر
 و آسمان چون من غبار آلود دلگیری
باد بوی خاک باران خورده می آرد
سبزه ها در رهگذر شب پریشانند
آه کنون بر کدامین دشت می بارد
باغ حسرتناک بارانی ست
چون دل من در هوای گریه سیری

هوشنگ ابتهاج (ه.الف.سایه)

حالا منو تنگ غروبو جاده .. خاطره هایی که توو دست باده

میرم .. میرم تا با تنهایی تنها باشم .. دیگه میخوام از خودمم جدا شم

غرور من پیش تو کم آورده .. بستشه هر چی زخم و ضربه خورده

میرم ولی بدون که بد می کنی .. عشقمو ناشنیده رد می کنی

حالا میری که می دونی خرابم  .. همش دارم فکر می کنم تو خوابم

میرم ولی پیش تو جا می مونم .. میخوام هنوز از عشق تو بخونم

بارون میشم تا بغضمو ببارم .. جاده ای نیست پا رو خودم میذارم

سنگ غرورتو نزن به شیشم .. باشه ، دیگه مزاحمت نمیشم

خداوند گفت: دیگر پیامبری‌ نخواهم‌ فرستاد، از آن‌گونه‌ که‌ شما انتظار دارید؛ اما جهان‌ هرگز بی‌پیام‌بر نخواهد ماند؛ و آن‌گاه‌ پرنده‌ای‌ را به‌ رسالت‌ مبعوث‌ کرد. پرنده‌ آوازی‌ خواند که‌ در هر نغمه‌اش‌ خدا بود. عده‌ای‌ به‌ او گرویدند و ایمان‌ آوردند.

و خدا گفت: اگر بدانید، حتی‌ با آواز پرنده‌ای‌ می‌توان‌ رستگار شد.  

خداوند رسولی‌ از آسمان‌ فرستاد. باران، نام‌ او بود. همین‌ که‌ باران، باریدن‌ گرفت، آنان‌ که‌ اشک‌ را می‌شناختند، رسالت‌ او را دریافتند، پس‌ بی‌درنگ‌ توبه‌ کردند و روحشان‌ را زیر بارش‌ بی‌دریغ‌ خدا شستند.  

خدا گفت: اگر بدانید با رسول‌ باران‌ هم‌ می‌توان‌ به‌ پاکی‌ رسید.  

خداوند پیغامبر باد را فرستاد، تا روزی‌ بیم‌ دهد و روزی‌ بشارت. پس‌ باد روزی‌ توفان‌ شد و روزی‌ نسیم‌ و آنان‌ که‌ پیام‌ او را فهمیدند، روزی‌ در خوف‌ و روزی‌ در رجا زیستند.  

خدا گفت: آن‌ که‌ خبر باد را می‌فهمد، قلبش‌ در بیم‌ و امید می‌لرزد و قلب‌ مؤ‌من‌ این‌ چنین‌ است.

خدا گلی‌ را از خاک‌ برانگیخت، تا «معاد» را معنا کند.  

و گل‌ چنان‌ از رستخیز گفت‌ که‌ از آن‌ پس‌ هر مؤ‌منی‌ که‌ گلی‌ را دید، رستاخیز را به‌ یاد آورد.
خدا گفت: اگر بفهمید، تنها با گُلی‌ قیامت‌ خواهد شد.  

خداوند یکی‌ از هزار نامش‌ را به‌ دریاگفت. دریا بی‌درنگ‌ قیام‌ کرد و سپس‌ چنان‌ به‌ سجده‌ افتاد که‌ هیچ‌ از هزار موج‌ او باقی‌ نماند. مردم‌ تماشا می‌کردند، عده‌ای‌ پیام‌ دریا را دانستند، پس‌ قیام‌ کردند و چنان‌ به‌ سجده‌ افتادند، که‌ هیچ‌ از آنها باقی‌ نماند.  

خدا گفت: آن‌ که‌ به‌ پیغمبر آب‌ها اقتدا کند، به‌ بهشت‌ خواهد رفت.  

و به‌ یاد دارم‌ که‌ فرشته‌ای‌ به‌ من‌ گفت: جهان‌ آکنده‌ از فرستاده‌ و پیغمبر و مرسل‌ است، اما همیشه‌ کافری‌ هست‌ تا باران‌ را انکار کند و با گُل‌ بجنگد، تا پرنده‌ را دروغگو بخواند و باد را مجنون‌ و دریا را ساحر.

اما هم‌ امروز ایمان‌ بیاور که‌ پیغمبر آب‌ و رسول‌ باران‌ و فرستاده‌ باد برای‌ ایمان‌ آوردن‌ تو کافی‌ است...

 ‌عرفان‌ نظرآهاری‌