 |  |  |  |  |  |
aach dargahe ehsaani
ey saaghie farzaanah
gor man da layaaghat vaar
ghurbaanin olum ya na
aalam sana ghurbaandi
dunyaa sana heyraandi
emdaad eladi bakhtim
oldum sana divaanah
ناله ی دل ، حسینم وا حسینایم ترانه
زنم یک سو تمام خارها ، کز باغ گلم گیرم نشانه
الا ای سنگ ها ، با من بنالید
که از آهم کشند آتش زبانه
که غیر از من نماز آورده بر جا
به جسم یار ، زیر تازیانه
هَزارانم همه خفتند در خاک
هِزاران کوه ، غم دارم به شانه
دریغا ! پنجه ی قاتل گره خورد
بر آن مویی که زهرا کرده شانه :(
مران ای ساربان ، محمل که شویم
گل خود را به اشک دانه دانه
- - - - - - -
ای زینب: نگو در کربلا بر تو چه گذشت! بگو ما چه کنیم؟ 
امان از دل زینب
که اینجا آدمک بسیار اما باز
تویی در شهر خاموشی
همه معنای فریادم
سلامم را تو پاسخ گوی با لبخند بی تزویر
بپرس احوال تنهایی من را
حال اینجایم
مپرس از اتفاق یاُس فرداها
مگو با ما چه خواهد کرد این تقدیر
سلامم را تو پاسخ گوی ای دنیای پاکی ها
غبارم من ، تو باران باش
جدایم کن ز این و آن
رها از منت بی مهر خاکی ها
سلام من صدای وسعت تنهایی ام
از انتهای غربتم در شب
سلام من همان امید تا صبح است
سلامم را تو پاسخ گوی
گر دست تمنای مرا خواهی که نگذاری
اگر خواهی که ننشینم تک و تنها
در این اندوه و حسرت های تکراری
سلامم را تو پاسخ گوی ...
سخن از حرفهایی است به کسی ، به مخاطبی ، حرفهایی که جز با او نمی توان گفت
اما او نباید بداند ، نباید بشنود .
شاخه با ریشه خود حس غریبی دارد
باغ امسال چه پاییز
عجیبی دارد
غنچه شوقی به شکوفا شدنش نیست دگر
با خبر گشته که دنیا چه فریبی دارد
خاک کم اب شده مثل کویری تشنه
شاید از جای دگر مزرعه شیبی دارد
سیب هر سال در این فصل شکوفا می شد
باغبان کرده فراموش که سیبی دارد
در دل باغ چه رازیست که در فصل بهار
باز از زردی پاییز نصیبی دارد
دیر شد عبادتم