آسانسور – مونا حاجی شکری
پیرمرد لنگان لنگان وارد ساختمان شد . رو به دربان کرد و گفت : « ببخشید آقا ! مطب دکتر رضایی کدوم طبقه است ؟ » . مرد جواب داد : « طبقه هفتم »
- اوواه ! طبقه 7 ؟!
- از آسانسور استفاده کنید . آنجاست
پیرمرد وارد آسانسور شد . به در و دیوار تنگ و تاریک آسانسور نگاهی انداخت . چند دقیقه آنجا ایستاد . بعد لای در را آرام باز کرد . بلند بلند گفت : « ای بابا ! اینکه هنوز اینجاست ! مثل لاک پشته ! اگه خودم با این پای چلاقم رفته بودم الان کم کم ، طبقه پنجم ششم بودم ! »
زنی که دست پسر بچه اش را گرفته بود و از در ساختمان بیرون می رفت ، حرف پیرمرد را شنید و داد زد : « حاج آقا ! یه بار دیگه دکمه اش رو بزن . من که چند دقیقه پیش رفتم ، سالم بود . شاید دکمه اش رو محکم فشار ندادی ! » .
پیرمرد دوباره در را بست و نگاهی به دور و برش انداخت . کلیدها را دید . یکی را فشار داد . آسانسور تکانی خورد و حرکت کرد . پیرمرد ترسید و داد زد : « این دیگه چیه ؟! عجب غلطی کردم ! » .
هر قدر تقلا کرد نتوانست در را باز کند . نفس نفس میزد . عاقبت آسانسور متوقف و در باز شد . پسر جوانی وارد شد و دکمه را فشار داد . پیرمرد با دیدن پسر خیالش کمی راحت شد . خودش را به پسر چسباند . پسر زیر چشمی نگاهش کرد و خودش را پس کشید . پیرمرد دوباره به او نزدیک شد . آسانسور تکان شدیدی خورد . رنگ صورت پیرمرد مثل گچ شد و فریاد زد : « خدایاااااا » .
پسر با لکنت گفت : « حا... جی ... م ... می ... ترسی ؟!» . پیرمرد به پسر نگاهی کرد و گفت : « مثل اینکه خودت بیشتر از من می ترسی ! نگاش کن . به تته پته افتاده ! باباجون تو جوونی ، نباید بترسی که ! نترس ، ساخته دست ادم که ترس نداره ! از Hدم های ناجور باید ترسید . بیا بابا ... بیا باباجون وایسا پیش من ، باکیت نباشه » !
آسانسور ایستاد . پیرمرد و پسر از آسانسور بیرون آمدند . لبخند بزرگی روی صورت پسر بود . پیرمرد به طرف اتاق دکتر رفت و پسر به طرف اتاقی که روی در آن نوشته شده بود : " گفتار درمانــــی " !