هیچ وقت
هیچ وقت نقاش خوبی نخواهم شد
امشب دلی کشیدم
شبیه نیمه سیبی
که به خاطر لرزش دستانم
در زیر آواری از رنگ ها
ناپدید ماند
» حسین پناهی «
جاده می پیچد به سوی انتها
جاده ها را دوست دارم ای خدا
جاده ها رگهای کوه و دره اند
جاده ها معنای رفتن می دهند
ما همه در پیچ و خم ها مانده ایم
لا به لای حرف غم ها مانده ایم
خسته از راه و نگاه و منظره
خسته از دیوار و شهر و پنجره
ما همه در راه و در بیراهه ایم
گه میان دره ای افتاده ایم
گاه می مانیم در چند راهه ها
وای ! اگر غافل بمانیم از خدا
انتخاب و اختیار و انتظار
گاه دستی می زند ما را کنار
گاه ساز باز گشتن می زنیم
زخم های کهنه بر تن می زنیم
باز می بینیم که باید بگذریم
طعنه ها را با دل و جان می خریم
تازیانه می خوریم از باد و برگ
یادمان می آید از ایام مرگ
در میان سیل و طوفان می رویم
در زمستان یا بهاران می رویم
» فریبا شش بلوکی «
دلم گرفته، اى دوست! هواى گریه با من
گر از قفس گریزم کجا روم، کجا، من؟
کجا روم؟ که راهى به گلشنى ندانم
که دیده بر گشودم به کنج تنگنا، من
نه بستهام به کس دل نه بسته دل به من کس
چو تخته پاره بر موج رها، رها، رها، من
زمن هر آن که او دور چو دل به سینه نزدیک
به من هر آن که نزدیک ازو جدا، جدا، من!
نه چشم دل به سویى نه باده در سبویى
که تر کنم گلویى به یاد آشنا، من
زبودنم چه افزود؟ نبودنم چه کاهد؟
که گویدم به پاسخ که زندهام چرا من؟
ستارهها نهفتم در آسمان ابرى ـ
دلم گرفته، اى دوست! هواى گریه با من ...
در بهاران سری از خاک برون آوردن
خنده ای کردن و از باد خزان افسردن
همه این است نصیبی که حیاتش نامی
پس دریغ ای گل رعنا غم دنیا خوردن
مشو از باغ شبابت بشکفتن مغرور
کز پیش آفت پیری بود و پژمردن
فکر آن باش که تو جانی وتن مرکب تو
جان دریغست فدا کردن و تن پروردن
گوتن از عاج کن و پیرهن از مروارید
نه که خواهیش به صندوق لحد بسپردن
گر به مردی نشد از غم دلی آزاد کنی
هم به مردی که گناه است دلی آزردن
صبحدم باش که چون غنچه دلی بگشائی
شیوه تنگ غروبست گلو بفشردن
پیش پای همه افتاده کلید مقصود
چیست دانی دل افتاده به دست آوردن
بار ما شیشه تقوا و سفر دور و دراز
گر سلامت بتوان بار به منزل بردن
ای خوشا توبه و آویختن از خوبی ها
و ز بدیهای خود اظهار ندامت کردن
صفحه کز لوح ضمیر است و نم از چشمه چشم
می توان هر چه سیاهی به دمی بستردن
از دبستان جهان درس محبت آموز
امتحان است بترس از خطر واخوردن
شهریارا به نصیحت دل یاران دریاب
دست بشکسته مگر نیست وبال گردن
» شهریار «
تو را در آسمان نخواهم جست
و نه در میان خاک و اعماق گیاه
یا به ستیغ کوه های بی نشان و مزارهای مه آلود
نه در میان سنگ های ساییده کف رود
یا در میان خزه های کور- تالاب های دور
از آن سبب که تو در قلب من نشسته‌ای
درخشان و تابناک
چونان چون خورشید،
یگانه گرمابخش
آسمان و زمین و دشت و کوهستان و گیاه و رود
بتاب. بتاب
» افسانه امیری «
زندگی در نظرم
باده ایست از همه رنگ
رنگ رنگ
پر رنگ
ز - آن زرد چو ماه-
ن- آن نیلی عشق-
د- آن دودی غم-
رنگ عزا
گ آن گندمی است-
رنگ دستان دعا
ی - آن یکرنگیست-
تا در این چرخ و فلک
و در این بازی رنگ
تو بمانی یکرنگ
تو بمانی یکرنگ